Ερώτηση του ΚΚΕ για τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς που εξαναγκάζονται σε άδεια άνευ αποδοχών ή και παραίτηση

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων

Θέμα: Για τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς που εξαναγκάζονται σε άδεια άνευ αποδοχών ή και παραίτηση.

        Είναι πραγματικά απάνθρωπο και απίστευτο, το 2018, οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί που μένουν έγκυες να μπαίνουν μπροστά στο δίλημμα, το παιδί μου ή τη δουλειά μου! Κι όμως συμβαίνει και απ’ ότι φαίνεται δεν είναι σπάνιο. Πέρυσι στην Κοζάνη, φέτος στην Κύμη, που μητέρα εκπαιδευτικός εξαναγκάστηκε σε άδεια άνευ αποδοχών! Παράλληλα είναι βέβαιο ότι πολλές αναπληρώτριες είτε αναβάλουν είτε απορρίπτουν κι εντελώς ακόμα και τη σκέψη να γίνουν μητέρες, όταν γνωρίζουν ότι, αν έχουν επαπειλούμενη εγκυμοσύνη και χρειαστούν πάνω από 15 μέρες άδεια, θα οδηγηθούν στην παραίτηση ή στην άνευ αποδοχών, πράγμα που για το οικογενειακό εισόδημα είναι το ίδιο.

Το καθεστώς των αδειών των αναπληρωτών είναι απαράδεκτο. Η άδεια που δικαιούνται είναι όλη κι όλη 7 ημέρες. Η αναρρωτική 15 μέρες κι αυτές με την προϋπόθεση ότι θα αρρωστήσουν τουλάχιστον 10 μέρες μετά την πρόσληψη. Ακόμα, κινδυνεύουν με απόλυση, αν κριθεί αναγκαία η αντικατάσταση μετά το δεκαπενθήμερο. Οι άδειες μητρότητας για τις αναπληρώτριες είναι 2 μήνες πριν τον τοκετό και 2 ¼ του μήνα μετά τον τοκετό. Τι θα κάνει η αναπληρώτρια που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της; Να νιώθει ενοχές για το φυσικό δικαίωμα της μητρότητας; Στην ουσία είναι καταδικασμένη να παραιτηθεί από το δικαίωμά στην εργασία, που κάθε νέα μητέρα έχει ανάγκη στη σημερινή εποχή.

Και η κατάσταση χειροτερεύει γιατί η χρόνια αδιοριστία έχει καταντήσει τους εκπαιδευτικούς αυτούς χρόνιους αναπληρωτές, συμβασιούχους που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τον εαυτό τους, κάθε χρόνο κι αλλού, μακριά από το σπίτι τους με απίστευτες δυσκολίες και έξοδα, κάθε χρόνο αγωνία, αβεβαιότητα για το πότε, πού και για πόσο θα εργαστούν και για το αν θα εξασφαλίσουν το χαμηλό επίδομα ανεργίας για τους μήνες αδιοριστίας.

Ασφαλώς, τόσο οι κυβερνήσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όσο και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζουν την ίδια πολιτική στην εκπαίδευση, συνεχείς περικοπές σε εκπαιδευτικές ανάγκες στα σχολεία. Η κυβέρνηση έχει βάλει την Παιδεία, όπως και το σύνολο των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων, στην «κλίνη του Προκρούστη» για να πιαστούν οι αντιλαϊκοί στόχοι και τα ματωμένα πλεονάσματα. Συνεχίζει επάξια, την πολιτική της χρόνιας αδιοριστίας, τη μετατροπή της ζωής των εκπαιδευτικών σε λάστιχο, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη γενίκευση της ελαστικής εργασίας των συμβασιούχων και στην εκπαίδευση, όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η λύση είναι η μονιμοποίηση εδώ και τώρα των 25.000 αναπληρωτών που καλύπτουν τα τελευταία χρόνια τις άμεσες ανάγκες των σχολείων. Να εξασφαλιστεί μόνιμη και σταθερή δουλειά και ζωή με δικαιώματα για όλους.

Είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο να γίνει άμεσα εξίσωση όλων των δικαιωμάτων των αναπληρωτών με των μονίμων. Η εξίσωση των αδειών των αναπληρωτριών/τών με αυτές των μόνιμων εκπαιδευτικών, είναι το ελάχιστο μέτρο που πρέπει να παρθεί τώρα, για να εξασφαλιστεί και στις αναπληρώτριες το δικαίωμα στη μητρότητα.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός τι μέτρα θα πάρει ώστε να:

-         Εξασφαλιστεί η απαιτούμενη άδεια με αποδοχές στην αναπληρώτρια από την Κύμη για να ολοκληρώσει την εγκυμοσύνη της; Το ίδιο να γίνεται σε κάθε αναπληρώτρια που θα βρεθεί στην ίδια θέση.

-         Εξισωθούν όλα τα δικαιώματα των αναπληρωτών με των μονίμων και οπωσδήποτε και άμεσα οι άδειες μητρότητας (εγκυμοσύνης, λοχείας, ανατροφής και αναρρωτικές).

-         Να μονιμοποιήσει τους πάνω από 25.000 αναπληρωτές για να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες των σχολείων.

Οι βουλευτές

Γιάννης Γκιόκας Γιάννης Δελής Λιάνα Κανέλλη Διαμάντω Μανωλάκου

Ερώτηση του ΚΚΕ για μόνιμη και σταθερή δουλειά στους συμβασιούχους - αναπληρωτές εκπαιδευτικούς

Ερώτηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους συμβασιούχους - αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κατέθεσαν στη Βουλή προς τον υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων οι βουλευτές του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, Γιάννης Γκιόκας, Νίκος Καραθανασόπουλος, Γιώργος Λαμπρούλης, Διαμάντω Μανωλάκου, Νίκος Μωραΐτης, Μανώλης Συντυχάκης και Σταύρος Τάσσος.

Αναφέρουν συγκεκριμένα:

«Οι συμβασιούχοι - αναπληρωτές εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να αγωνίζονται για το δίκαιο αίτημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, των άμεσων μαζικών διορισμών, της εξίσωσης των δικαιωμάτων μόνιμων και αναπληρωτών, καθώς και για μέτρα στήριξής τους όπως η στέγαση, η σίτιση, η μετακίνηση.

Οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο γυρίζουν όλη την Ελλάδα, αγωνιώντας κάθε φορά για το εάν και πού θα προσληφθούν. Πολλές φορές δεν τα βγάζουν πέρα με τα 840 ευρώ, δεν έχουν δικαίωμα να αρρωστήσουν, δεν έχουν δικαίωμα στη μητρότητα, αρκετοί δεν δικαιούνται ούτε το ταμείο ανεργίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Πολλαπλασιάζονται φαινόμενα, ειδικά σε νησιωτικές περιοχές, αναπληρωτές να μη βρίσκουν ούτε καν σπίτι να νοικιάσουν για λίγους μήνες εξαιτίας της τουριστικής κίνησης, αλλά και των πανάκριβων ενοικίων. Νέες κοπέλες που είναι έγκυες ή μωρομάνες αναγκάζονται να αποχωριστούν τα παιδιά τους, να χωρίσουν την οικογένειά τους στα δύο ή να επιλέξουν το δρόμο της παραίτησης και της άδειας άνευ αποδοχών εξαιτίας του απαράδεκτου καθεστώτος με τις άδειες μητρότητας.

Τα τελευταία χρόνια 35.000 εκπαιδευτικοί έχουν συνταξιοδοτηθεί και πάνω από 28.000 αναπληρωτές προσλαμβάνονται κάθε χρόνο, ποσοστό που φτάνει το 19% των εργαζομένων στον κλάδο. Οι συμβασιούχοι δεν αναπληρώνουν πια ελλείψεις λόγω αδειών, αλλά καλύπτουν λειτουργικά κενά στα σχολεία.

Κατά τη διάρκεια κάθε σχολικής χρονιάς παραμένουν ακάλυπτα κενά, με αποτέλεσμα τα σχολεία να υπολειτουργούν. Οι μαθητές στοιβάζονται σε 25άρια και 26άρια τμήματα, χιλιάδες παραμένουν εκτός των δομών της Ειδικής Αγωγής, οι εκπαιδευτικοί της Παράλληλης Στήριξης "μοιράζονται" μέχρι και σε 5 παιδιά, καταργείται η ενισχυτική διδασκαλία στο Γυμνάσιο, καταργούνται μαθήματα, υπονομεύονται δομές όπως εργαστήρια, καταργούνται ολοήμερα νηπιαγωγεία και δημοτικά, κλείνουν Τμήματα Ένταξης και Νηπιαγωγεία.

Όλες οι εξαγγελίες των τελευταίων χρόνων για μόνιμους διορισμούς αποτελούν εμπαιγμό προς τους χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, αφού στην πράξη παρατείνεται το απαράδεκτο καθεστώς της αδιοριστίας και της ομηρίας τους. Οι 10.000 υποτιθέμενοι διορισμοί της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά έγιναν 20.000 υποτιθέμενοι διορισμοί του κ. Φίλη και τώρα 10.000 του κ. Γαβρόγλου. Οι 4.500 μόνιμοι διορισμοί που έχει εξαγγείλει τελευταία η κυβέρνηση δεν αποτελούν παρά ψίχουλα μπροστά στις πραγματικές ανάγκες της Ειδικής Αγωγής. Τα Ειδικά Σχολεία και οι δομές της Ειδικής Αγωγής λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά με αναπληρωτές, με αποτέλεσμα οι πραγματικές ανάγκες να μην καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο με αυτό τον αριθμό διορισμών. Κατά συνέπεια, οι δημόσιες δομές Ειδικής Αγωγής θα συνεχίσουν να υπολειτουργούν και χιλιάδες παιδιά θα εξακολουθήσουν να μην έχουν πρόσβαση σε αυτές.

Η χρόνια αδιοριστία και η συνεχής μετακίνηση από περιοχή σε περιοχή οξύνει το σύνολο των προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών προβλημάτων των συμβασιούχων - αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Οι συμβασιούχοι - αναπληρωτές εκπαιδευτικοί βιώνουν το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Η κατάσταση αυτή τσακίζει τη ζωή των χιλιάδων συμβασιούχων εκπαιδευτικών αλλά και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών της εργατικής τάξης και δείχνει την άμεση αναγκαιότητα για χιλιάδες μόνιμους διορισμούς.

Ερωτάται ο κ. υπουργός, τι μέτρα θα πάρει για:

1. Να μονιμοποιηθούν άμεσα οι 25.000 συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί και οι 3.000 συμβασιούχοι ειδικού εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού που εργάζονται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση καλύπτοντας λειτουργικά κενά.

2. Να εξισωθούν τα δικαιώματα των συμβασιούχων εκπαιδευτικών με των μονίμων. Να εξισωθούν όλες οι άδειες με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Επιπλέον να ληφθούν μέτρα στήριξης για τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς με την εξασφάλιση στέγασης, δωρεάν σίτισης, πάσο για μετακίνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς».

Ερώτηση ΚΚΕ: Να δοθούν άμεσα τα χρήματα στους Σχολικούς Φύλακες από τις περικοπές την περίοδο της διαθεσιμότητάς τους και της απόλυσής τους, καθώς επίσης και τα ένσημα για το διάστημα 2001- 2006

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Υπουργό Εσωτερικών

 Θέμα: «Να δοθούν άμεσα τα χρήματα στους Σχολικούς Φύλακες από τις περικοπές την περίοδο της διαθεσιμότητάς τους και της απόλυσής τους, καθώς επίσης και τα ένσημα για το διάστημα 2001- 2006»

Όπως είναι γνωστό οι σχολικές φύλακες, ύστερα από σκληρούς δίκαιους διεκδικητικούς αγώνες, κατάφεραν να πετύχουν την επαναπρόσληψή τους. Για πολλά χρόνια ήταν πολιτικοί όμηροι των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ αφού ποτέ δεν αποκατέστησε πλήρως τα δικαιώματα τους και σήμερα κατόπιν και σχετικών δικαστικών αποφάσεων, δεν τους αποδίδονται τα χρήματα που δικαιούνται από τις παράνομες περικοπές που έγιναν όταν βρέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας για την χρονική περίοδο από τότε που απολύθηκαν μέχρι την επαναπρόσληψή τους, καθώς και τα ένσημα για την χρονικό διάστημα 2001 - 2006, όταν απασχολούνταν με συμβάσεις έργου και δεν αναγνωρίζονταν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.

Στο Βόλο, για παράδειγμα, - αλλά και σειρά άλλους δήμους - 24 Σχολικοί Φύλακες ενώ έχουν δικαιωθεί με σχετικές δικαστικές αποφάσεις (Απόφαση 22/2015 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Βόλου και 390/2018 του Μονομελούς Εφετείου Λάρισας) δεν έχει ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Έχουν γίνει «μπαλάκι» μεταξύ του Δήμου Βόλου και του αρμόδιου Υπουργείου. Η δημοτική αρχή αρνείται να καταβάλει τα εκδικαζόμενα χρηματικά ποσά, δηλώνοντας ταμειακή αδυναμία και συναρτά την πληρωμή αυτών των ποσών με την απαίτηση της χρηματοδότησης του δήμου από τους ΚΑΠ .

Η κυβέρνηση με το Ν.4447/2016 άρθρο 54, νομοθέτησε ότι "η Οικονομική Επιτροπή αποφασίζει για την άσκηση ή μη όλων των ένδικων βοηθημάτων και μέσων καθώς και για την παραίτηση από αυτά» και με το Ν. 4554/2018 άρθρο 4 ότι «Βεβαιωμένες ή μη οφειλές προς φορείς κοινωνικής ασφάλισης, οι οποίες καταλογίστηκαν σε ΟΤΑ σε συνέχεια δικαστικών αποφάσεων, που έκριναν ότι απασχολούμενοι σε προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας σχολικοί φύλακες υπάγονται στην πλήρη ασφάλιση των φορέων αυτών, απαλλάσσονται των επιβληθέντων πρόσθετων τελών, τόκων, προσαυξήσεων και επιβαρύνσεων. Χρόνος απασχόλησης που έχει διανυθεί από την πρώτη ημέρα στα προγράμματα αυτά αποτελεί πραγματικό χρόνο ασφάλισης». Με αυτή τη διάταξη η κυβέρνηση σπρώχνει τους εργαζόμενους για νόμιμα δικαιώματα τους στις δικαστικές αίθουσες δημιουργώντας πελατεία για τα δικηγορικά γραφεία. "Πετάει" το μπαλάκι των υποχρεώσεων στους δήμους, να πληρώνουν δηλαδή τυχόν θετικές αποφάσεις για τους εργαζόμενους κατά βούληση και με πρόσχημα την οικονομική τους δυνατότητα να προσφεύγουν σε εφέσεις, να καθυστερούν και να εμπαίζουν τόσο η κυβέρνηση όσο και σειρά από δημοτικές αρχές τους εργαζόμενους .

Ο διαρκής εμπαιγμός που υφίστανται οι σχολικοί φύλακες προηγούμενα από την κυβέρνηση της ΝΔ με την απόλυση τους και σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τη μη αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η “δίκαιη ανάπτυξη” είναι μια φενάκη, παραμένουν τα θύματα μιας συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτική. Με τα μνημόνια οι σχολικοί φύλακες απολύθηκαν, με τη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή συνεχίζουν να εμπαίζονται.

Καλούμε την κυβέρνηση να αποκαταστήσει άμεσα και πλήρως τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των σχολικών φυλάκων. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική της. Δεν νοείται νόμιμα δικαιώματα εργαζόμενων να συναρτώνται με την εκάστοτε βούληση ή διάθεση δημοτικών αρχών.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ η κυβέρνηση:

·         Τι μέτρα θα πάρει για την άμεση ικανοποίηση των διεκδικήσεων των σχολικών φυλάκων;

·         Αν θα ενισχύσει του δήμους με τα αντίστοιχα κονδύλια ώστε να καλυφθούν όλες οι δίκαιες απαιτήσεις των εργαζόμενων χωρίς να είναι αναγκασμένοι να προσφεύγουν στα δικαστήρια και να γίνονται οι νόμιμες απαιτήσεις τους μπαλάκι μεταξύ δημοτικών και κυβερνητικών ευθυνών.

 

Οι βουλευτές

Κώστας Στεργίου Χρήστος Κατσώτης Γιώργος Λαμπρούλης

Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει...

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ριζοσπάστης

1 Ιούνη 2018

Χιλιάδες απεργοί έδωσαν απάντηση στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Δόθηκε μια ακόμα μεγάλη μάχη από τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τις Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και σε αυτήν τη μάχη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές πήραν θέση, είχαν τη στάση τους - που δεν ξεγράφει - και πρέπει να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο. Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Επιμελητηρίων και Σία είναι το νέο εξελιγμένο όνομα του εργατοπατερισμού και της φιλοεπιχειρηματικότητας στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, το οποίο, εκτός από τις κυβερνήσεις του, τα κόμματα και τα κανάλια του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενώθηκαν από τα πάνω κάποιες σφραγίδες απεργοσπαστών, φερέφωνων του κράτους και των καπιταλιστών, εργοδοτικών, φιλοεργοδοτικών ή ακόμα και αντεργατικών φορέων, με αιτήματα υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται αντιληπτό ότι είναι μονόδρομος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Όρος για να περπατήσουμε πιο στέρεα είναι να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους αυτές τις ηγεσίες. Για να γίνει ένα βήμα στην πραγματική κοινωνική συμμαχία, που πρέπει να φτιάξει ο λαός μας για να πάρει αμπάριζα όλους αυτούς που του κλέβουν τον πλούτο που παράγει.

Ο χώρος του οπορτουνισμού έδωσε ρεσιτάλ τυχοδιωκτισμού και υπονόμευσης. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία κατεβαίνουν σε κοινή παράταξη. Μία μόλις παράταξη λοιπόν, κατάφερε να κάνει στην Αθήνα όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις ξεχωριστές (!) ...συναθροίσεις (γιατί συγκεντρώσεις δεν τις λες...). Ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ) καλούσε ανοιχτά σε υπονόμευση της απεργίας. Πρώτη φορά η απεργοσπασία ντύθηκε με τόσο ριζοσπαστικό μανδύα. Το άλλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ) έδωσε τον δικό του «αγώνα» για να μην καταδικαστεί, ούτε καν να αναφερθεί, ο ρόλος της «κοινωνικής συμμαχίας». Στην πράξη, συμπορεύτηκε κανονικότατα μαζί τους, τους έβγαλε λάδι. Το τρίτο τμήμα (ΛΑΕ), που δήλωνε πως «η απάντηση δεν μπορεί, ούτε πρέπει να είναι η πάλη και οι συγκεντρώσεις γύρω από "μονοκομματικές" επιλογές», έκανε μόνη της συγκέντρωση. Όλες αυτές οι δυνάμεις αντικειμενικά υπονόμευσαν τον αγώνα των εργαζομένων και την επιτυχία της απεργίας. Κάποια παραδείγματα:

1. Γράφανε οι δυνάμεις του ΝΑΡ: «Η 30 Μάη δεν είναι απεργία, είναι συμμαχία με την εργοδοσία». Την ίδια ώρα, το ΣΕΚ έγραφε: «Η απεργία αυτή έρχεται σαν συνέχεια όλων των αγώνων που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα». Ξανάγραφε το ΝΑΡ: «Αυτή η φιέστα διευκολύνει την κυβέρνηση να συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων ακόμα πιο αποφασιστικά». Και αφού όλοι μαζί είχαν υπονομεύσει την απεργία σε όσους χώρους μπορούσαν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Η απεργία της 30ής Μάη θα μας βρει στο δρόμο, απεργούς» (!!!) Κωλοτούμπα ή ανοιχτή υπονόμευση; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι χιλιάδες εργαζόμενοι που απήργησαν, αναμετρούμενοι με το φόβο της απόλυσης και την εργοδοτική τρομοκρατία.

2. Στις 17/5 το ΝΑΡ έγραφε: «Στη νέα εποχή, δεν προσφέρει τίποτα ο ακολουθητισμός των πρωτοβουλιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ». Εννιά μέρες μετά, στις 26/5 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Απαιτούμε άμεσα την απόσυρση των συνομοσπονδιών από την αντιδραστική αυτή συμμαχία» (!!!) Ενώ η ΛΑΕ στο ίδιο κείμενο που κατήγγειλε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ απαιτούσε «την απόσυρση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ από την εργοδοτική, μνημονιακή, κυβερνητική κοινωνική συμμαχία». Τρικυμία εν κρανίω ή για άλλη μια φορά στάχτη στα μάτια για το ρόλο των εργοδοτικών συνδικαλιστών; Ας βγάλουν συμπεράσματα όσοι ακολουθούσαν αυτές τις δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που εξωράιζαν το ρόλο της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μπορεί να αλλάξουν ή ακόμα να ηγηθούν του αγώνα των εργαζομένων.

3. Γράφει στέλεχος του ΝΑΡ στο «Πριν» στις 26/5: «Δυνάμεις του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος, με την αποφασιστική συμβολή πρωτοπόρων αγωνιστών και του ΝΑΡ, διαχωρίστηκαν από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και άνοιξαν τον δρόμο για τις ανεξάρτητες ταξικές συγκεντρώσεις. Τότε βέβαια οι δυνάμεις της ΔΑΣ - και όχι μόνο - βρίσκονταν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, μαζί με τον Πρωτόπαππα και τον Πολυζωγόπουλο» (!;)... Και αλλού για το ΠΑΜΕ: «Είναι μια γραμμή που θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ταξικής δράσης και εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού». Κι αυτά την ώρα που όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ακούσει από αυτές τις δυνάμεις, που προσπαθούσαν να γεμίσουν τις άδειες από εργάτες απεργιακές συγκεντρώσεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, για το «διασπαστικό ΠΑΜΕ»! Απλά ψέματα, τύφλωση και αρλουμπολογία ή ανάγκη για αντι-ΠΑΜΕ επίθεση λόγω των αντιφάσεών τους; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι για το ποια γραμμή είναι κρυστάλλινη και ενοχλεί την εργοδοσία και το κράτος και ποιος έχει θέσεις κατά πώς τον βολεύει, ώστε να ξεχνιούνται οι παλιές αμαρτίες.

4. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Οι δυνάμεις αυτές, αφού στήριξαν ποικιλότροπα την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, έπειτα καλούσαν το λαό να διαδηλώσει για να πιέσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μην υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις. Καλούσαν το λαό να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα - απάτη και μάλιστα πανηγύριζαν μαζί με την κυβέρνηση. Μπορεί, λοιπόν, κατ' αυτούς το κίνημα να είναι «πατερίτσα» για την όποια αστική κυβέρνηση και στρατηγική. Προσέξτε όμως: Μια απεργία δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να την κάνουν δική τους υπόθεση και από φιέστα να τη μετατρέψουν σε πραγματική εργατική απεργία, ενάντια σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, υποταγμένο συνδικαλισμό, γιατί (όπως μας κουνάει το δάχτυλο το ΝΑΡ) «οι αντιδραστικές απεργίες και οι εθνικές φιέστες δεν ταξικοποιούνται. Είναι αδιέξοδη η θέση του ΠΑΜΕ... που καταγγέλλουν μεν το περιεχόμενο της απεργίας, καλούν όμως για την επιτυχία της με άλλο πλαίσιο και σε άλλο χώρο». Οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα γνωρίζουν καλά ποιος τους θέλει να παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και ποιος βαδίζει μαζί τους με τη σημαία του δίκιου και των σύγχρονων αναγκών. Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ βρέθηκε το πιο ζωντανό, μαχητικό, συγκροτημένο, ταξικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η θέση κάθε αγωνιστή είναι εδώ.

Γιώργος ΣΙΔΕΡΗΣ

Αντιπρόεδρος ΔΣ Σωματείου εργαζομένων στο Αττικό Νοσοκομείο

Μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιά